Kan de kunst ons nog redden van het wegzakken in het moeras van de middelmatigheid? Wakker schudden uit onze gemakzuchtige slaap van het alledaagse ‘makkelijke’ leven en lonkende vergetelheid? Wat raakt ons nog in het dagelijkse bombardement van prikkels, personal marketing, live streams en social stories?
Terwijl de huidige culturele en maatschappelijke thema’s schreeuwen om kunstenaars met een mening, lijken ze vooral bezig met business en verdienmodellen. Waar is de kunst als disruptief, schokkend, blaffend, schreeuwend?
Kunst die ergens over mag gaan. Niet mooi, maar zuur als Fluoroantimonic acid! Niet gevoelig, maar bijtend! Kunst niet opgeslagen in verfijnde koepels met gedempt licht en verfijnd geconditioneerde zalen, maar het liefst op ruwe muren ‘in your face’!
Niet leren schilderen als Rembrandt, maar leren creëren als Banksy, daar waar het er toe op, op straat! In het oog van alledag om je uit te dagen, je te verwonderen, om je te vragen je oordeel echt te onderzoeken! Kan kunst het nog?
Dat vraag ik mij dan af terwijl ik door De Fundatie loop. ‘Vrijheid, de vijftig kernkunstwerken vanaf 1968′ een mooie expositie met dito boek. Spannende werken, uitdagend, soms confronterend, keurig verscholen onder de geglazuurde UFO.
Een overzichtstentoonstelling is natuurlijk altijd ‘uitdaging met terugwerkende kracht’, vooral aanzettend tot glimlachende beschouwing of niet? De curatoren hebben immers besloten dat dit de belangrijkste kernkunstwerken zijn.
Mooi, maar blijft mijn vraag ‘waar hebben ze zich verscholen, die commentatoren van ons huidig tijdsgewricht?’ Wanneer kruipen ze de academie uit om zich te roeren, te spiegelen, te confronteren, aandacht te eisen? Is de klimaatmars een eerste voorzichtige eruptie van jong aanstormend disruptief talent? De nieuwe Banksy’s of JR’s schreeuwend in je gezicht! Ik hoop het!
Kan kunst ons nog redden? Of hebben we de kunst gered en is de verbijstering, de verwondering, gestorven?
