Twitter is een mooie graadmeter voor de ingeslopen angst in de maatschappij. De Telegraaf trouwens ook, hoewel ik mij bij de laatste vaak afvraag ‘geloven de lezers dit echt?’ Soms kijk ik met stijgende verbazing? Waarom toch die angst?

We leven in een van de rijkste en gelukkigste landen ter wereld, maar als ik Twitter mag geloven is het einde nabij! We lijken alles te verliezen, onze banen, onze cultuur, onze eigenheid! Waar komt die angst toch vandaan? En waarom blijft die in stand, terwijl we in bijna alle ‘systemen’ in de top 10 meehobbelen. Gezondheidszorg, pensioen, sociaal vangnet doen het best goed en qua veiligheid hebben we statistisch ook niet te klagen. Tuurlijk er is altijd iets te wensen. En grote systeemveranderingen, in diezelfde zorg en pensioenstelsel, en de robotisering houden we echt niet tegen. Zelfs het inmiddels beruchte basisinkomen gaat er vast ooit komen, ondanks de angst dat Nederland dan collectief aan het luieren slaat.

Omarm onzekerheid

Bang voor de angst! Hard roeptoeteren om hem te bezweren, te duiden naar eenvoudige oorzaken en nog eenvoudigere oplossingen! ‘Bouw een muur’, virtueel of niet, als oplossing voor angst. Of is het onzekerheid? Het lijkt of we er niet mee om kunnen gaan. Bang voor de toekomst, het onbekende, het niet kunnen duiden, het gevoel tussen wal en schip te vallen? Niet gezien of gehoord te worden?

Op Twitter zijn het vaak wat oudere ‘zuurpruimen’ die angst lijken te adopteren als de plaats om onzekerheid in te laten wonen. Hun ‘natural habitat’ zeg maar. Maar ook in gesprekken met jongeren en studenten is onzekerheid heel vaak het onderliggende thema. Onzekerheid over de toekomst! Gelukkig leidt die onzekerheid zelden tot roeptoeteren op Twitter of De Telegraaf, maar vaak wel tot een soort verlamming en meer dan soms tot depressie.

Onzekerheid het meest veronachtzaamde thema in het onderwijs, terwijl het in het hoofd van de student zo belangrijk is. Wat zou er gebeuren als je die onzekerheid omarmt. Als drijvende kracht ziet voor alles wat kan en wil ontstaan. Benoemen, delen en accepteren dat de enige zekerheid onzekerheid is. Kun je met verwachtingsvolle spanning vooruit kijken naar wat er komen gaat in vertrouwen dat je de capaciteiten hebt om er iets van te maken?

Maak onzekerheid eens tot thema van discussie! Bespreek en bedenk met elkaar handelingsrepertoire om er iets mee te doen. Kunnen we dat? Zou dat een einde kunnen maken aan de generaties van droeve angstige roeptoeters? De omslag naar een generatie die omarmt dat alles steeds onzekerder wordt, maar in de wetenschap dat ze de kwaliteiten hebben om er mee te ‘dealen’ op die momenten dat het er toe doet!

Als ik dan iets mag wensen voor 2019, dan wens ik dat!